Eşime sadece baba oluyorsun dedim. Soktaydım, hazır değildim üstelik hamilelik daha çok erken başlamıştı beni etkilemeye. Uykusuzluk, ateş, mide bulantısı...

İlk kontrolüm yapıldı ve hamilelik kanda görünüyor fakat kese yok, bebek yok dediğinde doktor neler hissettiğimi bilmiyordum. İki günde bir kan veriyordum ve bebek kanda çok yavaş ilerliyor kese oluşmuyordu. En son doktor dış gebelik olabilir son bir kan alacağım senden olmazsa son vereceğim hamileliğine dediğinde çok şiddetli ağrılar cekiyordum izin vermem bekleyelim dedim.

10 gün boyunca her gün kan veriyordum doktor ısrar etme bu bebek dünyaya gelmek istemiyor diyordu ki bir gün mucize şekilde iki saatlik ara ile yapılan kan testimde tutundu bebeğim ilk hayata.

Bir gecede yaşadığım şehri, evimi bırakıp annemin yanına gitmeme sebep olmuştu içimdeki melek. Hiç birsey yememe izin vermiyordu dört ayımız böyle geçti. İki kez bebegin ölüyor yada seni öldürecek vazgeç bu bebekten dese de doktorum vazgecmedim ne bebeğim benden ne de ben ondan vazgecmedik.

Yedi ay boyunca bir oğlumuz olacak sanıyorduk. Kıyafetler alındı, odası hazırlandı 28 haftalık kontrolümüzde doktor kızımız çok zayıf hiç büyümüyor dediğinde hayatımın şokunu yaşadım. Nasıl bir çığlık attıysam hemşireler odaya koştu ne oluyor diye :)

Bebeğim kızdı, o güne kadar bizi kandırmıştı ama yine bir sorun vardı büyümüyordu, çok zayıftı, gelişimi geriden geliyordu. Zor bir süreç daha başlamıştı her zamanki gibi.

Doktor yine kaybedebiliriz bebeği demeye başlamıştı bile ve yine bebeğim iki haftada ben bu hayata gelecem der gibi toparladi kendini günler geldi geçti onu merak ediyordum içime düştüğü ilk günden beri beni hiç uyutmayan meleğim uykuyu sevmeyen bir kızım olacaktı.

Artık sona yaklaşıyorduk 18 nisan doğum tarihimiz dedi doktor. O gün geldiğinde benim ne sancım, nede açılmam yoktu her hafta kontroller yapılıyordu fakat kızımın rahatı yerinde idi, gelmeye hiç niyeti yoktu. Sancı yok aksine vücudum çok rahattı sanki 9 ay boyunca beni o kadar çektiren bebek gitmişti rahatça yürüyor, yatıyor, uyuyordum.

Günler geçiyordu kızım gelmiyordu artık kontroller iki günde bir yapılıyordu ve 29 Nisan günü Nst kontrolüne gittiğimde doktorum yine sancı yok eve git dedi.

42. haftam 2 gün sonra dolacaktı, iki gün daha bekleyelim dediğinde kasılmam çok var iki gecedir diyerek beni muayene etmesini istediğimde doktor gerek yok ama bir bakalım dedi ve muayenede bu kez çığlık atan doktorumdu, 4 cm açılmam vardı ve doğum başlamıştı.

Doktordan izin isteyerek hazırlanmak için eve geldiğimde herkeste bir telaş ben gayet sakin bir şekilde hazırlanıyordum. Yirmi dakikada bir olan kasılmalar oturdum yemegimi yedim bütün ailem şaşkınlıkla bana bakıyordu. Yürüyerek gitmek istediğimi söylediğimde herkes delirdiğimi düşündü.

Tekrar hastaneye geldiğimde 6 cm olmuştu açığım, ağrılar 10 dk düşmüştü suyum patlatıldı ve suni sancı takıldı artık çığlıklar başlamıştı. 4 saat boyunca kızımla mücadele verdik. Doktor kordon dolanmış bebegine dediğinde ama artık yeter dediğimi hatırlıyorum.

10 cm oldu açıklık artık doğma vakti geldi dedi doktor ki artık bende bitmiştim ve mücadele edecek halim kalmamıştı. Normal doğum hiç düşünmemiştim ama kızım normal doğuma hazırlamıştı kendini. Dayanamıyorum dediğimde doktorumun saçını gördüm simsiyah hadi dediğinde başardığıma inandım ve o üzerime çıkıp beni çiğneyen iki hemsireye minnet mi duymalıyım bilmiyorum ama bebeğim dünyada idi artık.

Neden ağlamıyor dediğimi hatırlıyorum sadece, kızım kucağımda idi. İlk bakışımızı hiç unutmuyorum çok yorgunum kızım der gibi ona baktığımda sen bundan sonra görürsün der gibi sert bakan bir kızım vardı artık.

Canım da canım herseyim o benim meleğim defalarca benden alınmak istesede o geleceğim bu hayata diye inat etmesiyle benim Doktorlarla savaşım sonucu biz kazandık. Rabbim herkese nasip etsin ve normal doğumdan korkanlar yarım saat sonra kızımı kucağıma alıp odama kendim çıktım.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>