Ada Bebeğin Doğum Öyküsü

Herkesin zor olduğunu kabul etmesi gereken bir  süreç lay lay lom geçiren kimse duymadım :) duygu değişikliklerinin tavan yapması bile yeter  ama iyi ki de kadınım iyi ki de bunları çektim ye dünyanın en güzel duygusu olan ANNELİĞİ tatdım. 

 

 

Allahın ve doğanın biz kadınlara sunduğu en güzel şey Anne olmak (bknz: gebelikveannelik.com/anne-olmak ) içinizde sizden bir parça büyütmek onun için en iyisini istemek. Kızım adayla çok istediğim bir mucizeyi gerçekleştirdik onun da katkısını yadsıyamam onun da yardımıyla normal doğum yaptım. 

 

En başından beri hep normal doğum istiyordum çünkü bunun doğanın bize verdiği bir görev bir mucize olarak görüyorum tabi ki bir aksilik bir hastalık olmadığı sürece çoğu annenin bunu yapabileceğine inanıyorum çünkü bu güç kadınların içinde var.  Tabi normal doğumu kolaylaştırıcı destekleyici faaliyetler de önemli. Çalışan bir kadınım mesai saatleri uzun olan masa başı bir işim var. En başından beri  normal doğum yapmayı çok istiyordum önce inandım ve sonra vücudumu buna hazırladım hergün yarım saat yürüdüm, egzersizler yaptım, (bknz: gebelikveannelik.com/hamilelikte-egzersiz )hamile olmadan önceki hayatım gibi hareketlerime devam ettim. 

 

Hayırlısı olsun sağlıkla gelsin inşallah diyordum bi aksilik olurda normal doğum olmazsa diye de kendimi şartlandırmadım tabi ama içten içe hep normal istedim ve gününden önce doğurmak istiyordum doğum iznimi evde boş geçirmek istemiyordum :)  Nitekim kızım beni duymuş olucak ki 37+5 te geldi. 

 

Son üç güne kadar gezdiğimi itiraf ediyorum :) Son 3 gün ayaklarım aşırı şekilde şişti ve ödem arttı suyumun geldiği gece ellerimin yanmasıyla acıyla uyandım durmadan kaşınıyor ve ağlıyordum çünkü ellerim alev gibi yanıyordu soğuk su torbasıyla evde dolaşıyordum. Dikkatimi dağıtmak için televizyon izlemeye başladım oturdum ve saat 04:00 te suyumun gelmesiyle ellerim yanması birden geçti ve kendimi çok rahatlamış hissettim.. 

 

O an bütün duyguları yaşadım rahatlamak, şok, heyecan, kızıma kavuşmanın az kaldığını bilmek :) yüzümü bir mutluluk kapladı ve eşimi uyandırıp gülen bir ifadeyle sanırım suyum geldi dedim ve  sakın panik olma :) heyecanımı ve mutluluğumun yerini panik ve stres alsın istemiyordum kendimi hep sakinleştirmeye çalıştım. 

 

Doktorumuz sancılar beş dakikaya düşene kadar evde geçir dediği için beklemeye başladım hatta evi topladım mutfağı topladım dışarı çıkıp karanlıkta yürüdük heyecanımı atmam için normal şeyler yapamam gerekiyordu hatta kızıma hatıra battaniye örüyordum yarım kalmasın diye onu bitirdim. En son duşa girip hurmamı yiyip saat 08.30 da hastaneye doğru yol aldık tabi ki fotoğraf çekilmeden olmaz (unutmayın sakın).  

 

Hastaneye vardığımızda saat 09.20 sularıydı ve yolda benin sancım kesilmişti. Acaba doğum olmayacak mı diye düşünmeye başladım. Ebem suni sancıyı önerdi suyum gelmişti ve rahmim 3 cm açılmıştı beklememiz bebek için sağlıklı olmayabilirdi düşük dozlarda suni sancı (bknz: gebelikveannelik.com/suni-sanci ) başlandı herkesin korktuğu gibi kötü değil en azından başları :) ağrısı zamanla artıyor ya da yorulduğum için bana öyle gelmiş de olabilir. 

 

Ebe acıyı çok güzel yönettiğim için beni tebrik etti. Kendisinin söylediği yöntemle ve eşimin desteğiyle her seferinde suni sancıların acısını çok iyi atlattım. Üç dakikada bir sancı gelmeye başladığında hadi şimdi geliyor diyip yavaşça derin nefes alıp yavaşça ağzımdan verdim o otuz saniyede kızımı hep beşiğinde onu izlerken hayal ettim. 

 

Sancıların çoğunu ayakta yürüyüş halinde çektim yerçekimi kanunu gereği ayakta daha iyi açılma olduğumu duymuştum. Sonunda 9 cm açıldı..  Ebe açılmayı kontrol ederken bana baktı ve saçını ellediğini ve kızımın kanala indiğini söyledi. 

 

Zaman zaman pes etmek istedim ama hadi biraz daha dayan dedim kendime tam zamanında kanala indi kızım haydiiii doğumhaneye :) gerçekten az kalmıştı artık ben de hissediyordum çıkmak istediğini bundan sonrası daha kolaydı gerçekten sancılardan daha kolaydı çünkü biliyordum son ana gelmiştik artık ve bilinçli dört ıkınmayla kızımı hooop kucağıma aldım :)

 

Saat 14.32 ydi..  Ikınmak aslında onun çıkma isteğine yardım etmek o zaten o an büyük görev üstlendi rastgele değil onun hareketiyle ıkındım yani ona yardımcı oldum. O yüzden diyorum beraber başardık diye sancılar çekerek açılmayı ben sağladım ama gerisini kızımla başardık ona hep güvendim kendimizi çok güçlü hissediyorum zoru başardığımız için.  

 

İnşallah bizim doğum hikayemiz birçok anneye umut olur unutmayın önemli olan inanmak, vücudu hareketsiz bırakmamak ve o gün geldiğinde panik yapmamak, sakin olmak  inşallah sizler de bizim gibi bunu başarırsınız bu duygu çok güzel bir duygu!   

 

Teşekkür ediyorum en  güzel anımı okuyup duygumu benimle paylaşan herkese.